Ook geen kleintje meer mama?

Mijn moederhart huilt, tranen biggelen over mijn wangen. Ik hoor en zie de onmacht van mijn boze en verdrietige dochter die niet meer voor rede vatbaar is. Ze gilt alles bij elkaar, ze ligt in bed maar weet niet meer wat ze met zich zelf aan moet, ze weet ook niet meer wat ze doet, ze is compleet overstuur en is niet meer voor rede vatbaar.

Ik zie dat ze moe is, heel erg moe, maar het lukt haar niet om rust te krijgen in dat kleine koppie! Ik heb geen andere keuze, ik loop weg en laat haar uit razen. 

Terwijl ik naar beneden loop voel ik me schuldig; waarom heb ik toch toe gegeven en haar die grote magnum laten eten met alle rotzooi erin. Ze was zo teleurgesteld dat ze die magnum niet mocht, terwijl ik even daarvoor zei dat ze het wel mocht. Toen dacht ik nog dat ze een mini magnum zou krijgen.... Nou toe dan maar, en met moeite geef ik dan toch toe, en hoop ik maar dat ze de helft laat staan. Terwijl ik de ingrediëntenlijst lees heb ik de neiging om de magnum toch maar weer af te pakken, maar dat schattige blije bekkie vol met chocola zag er veel te aandoenlijk uit. Trots is ze dan ook als ze me het kaal geslikte stokje weer terug geeft, OP!

Ze is rustig, en ik loop weer naar boven. Bezweet valt ze huilend en heel verdrietig in mijn armen, terwijl ik haar nachtpon uit trek en haar afkoel met een nat washandje komen we allebei tot de conclusie dat zo'n grote magnum toch niet zo'n goed idee was. Heel rustig gaat ze liggen, ze heeft hoofdpijn en is vreselijk moe. Het ijsje was de druppel!

Onze dochter, een heerlijk kind, lief, sociaal, zorgzaam, gezellig, grappig en de aller grootste knuffelkont van de hele wereld. Het is ook een meisje met een gebruiksaanwijzing, ze is hooggevoelig en daarbij hoort ze dan ook nog eens bij de 30% die ook wel de High Sensation Seekers worden genoemd. 

Het is best lastig om dit bespreekbaar te maken, je wilt haar geen label geven en mensen zien dit ook gauw zo. Toch maak ik het zo nu en dan bespreekbaar, zeker als ik merk dat haar omgeving haar gedrag niet altijd begrijpt en er verkeerd op reageert. Ook voor ons als ouders is het soms best ingewikkeld, maar niet te min is het voor haar nog altijd het moeilijkste.

Zeker in deze periode is het voor haar erg zwaar, een periode waarin we genieten van een heerlijke vakantie met veel vrije tijd en gezellige dingen. Sensation Seeking houdt in dat je sensaties, prikkels of indrukken bewust opzoekt. Ze geniet er echt van en heeft op het moment dat we iets doen ook echt de tijd van haar leven. Alleen het zenuwstelsel kan alle prikkels van de ervaringen die ze ontdekkend opdoet niet goed aan. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens.

Door oververmoeidheid zal een kind die hooggevoelig is nog heftiger reageren dan dat het normaal doet en dat kan echt boos tot aan het hysterisch toe zijn. 

Gelukkig weten wij als ouders steeds beter hoe we met haar om moeten gaan. Het is veel geduld en begrip tonen, haar serieus nemen in haar gevoelens hoe gek deze soms ook voor ons zijn, op een rustige manier haar proberen te kalmeren, niet drammen, rustig de tijd voor haar nemen, consequent zijn zonder heel boos te worden. Ik merk dat het praten op een rustige en begrip volle manier, echt ontzettend belangrijk is voor haar zelfvertrouwen. Ze voelt zich geaccepteerd!

Gedrag bij overprikkeling wordt door de omgeving vaak met vervelend of verwend bestempeld. Mensen zien liever dat je streng en boos reageert! Je bent toch geen baby, je bent toch al vijf jaar, gedraag je toch als een grote meid. En ja ook wij als ouders verliezen ons zelf wel eens aan zulke uitspraken.

Als een kind continu negatieve uitlatingen over zichzelf hoort heeft dit uiteraard geen positieve uitwerking op het zelfvertrouwen van het kind.

Een weekje terug kwam ze bij me en vloog me om de hals, ze bedankte mij omdat ik zo lief was en omdat ik haar altijd zo goed begrijp. Ze vond het fijn dat ze altijd zo goed met mij kon praten. Ik kreeg dan ook een brok in mijn keel toen ze zij dat niet iedereen dat doet. Een meisje van vijf jaar die zich niet begrepen voelt, om wie ze is. Dat is als moeder echt heel moeilijk om te horen.

We proberen overprikkeling te voorkomen door haar rust en regelmaat te geven, toch is dat bij een High Sensation Seeker best ingewikkeld omdat ze daardoor ook snel verveeld raakt. De hele vakantie thuis zitten en haar zo min mogelijk prikkels geven dat zit er niet in.

Het is een balans vinden tussen leuke dingen doen waarin ze haar ei kwijt kan, en tussen regelmaat en structuur. Een uitstapje plannen we nu dus meestal tussen ons gestructureerde leven in, dat was en is even omschakelen maar we hebben geen andere keuze. Nu we het positieve effect hierop merken, wordt het voor ons ook een stuk makkelijker.

En dan dat ijsje, het was op dat moment voor haar de druppel! De vakantie zit er bijna op, ze is oververmoeid en overprikkeld. En dan een ijsje naar binnen werken die vol met rotzooi zit, waaronder 20 gram suiker (6 suikerklontjes)  De bloedsuikerspiegel is voor een hoog gevoelig kind ook sterk in reactie door suikers en e-nummers. Suiker in het lichaam is te vergelijken met een ritje in een achtbaan: de bloedsuikerspiegel stijgt als een dolle en daalt daarna als een roofvogel in duikvlucht. Suiker geeft dus een kortstondige energie-explosie! Om die duikvlucht van de bloedsuikerspiegel te voorkomen, maakt het lichaam adrenaline aan. En adrenaline maakt opvliegerig en prikkelbaar en als je al overprikkeld en oververmoeid bent dan zorgt dat voor een heel boos en verdrietig meisje. 

Een meisje van vijf jaar die helemaal niet zo wil zijn zoals ze is. Ze snikt nog wat en kijkt me heel verdrietig aan; Mama ik ben gewoon zo moe, en dan weet ik niet meer zo goed wat ik doe. Ik kan dan niet meer stoppen! Het enige wat ik kan zeggen is dat ik haar helemaal begrijp en het vervelend voor haar vindt, dat ze er niets aan kan doen en dat ik ontzettend trots op haar ben. En weet je wat, morgen proberen we het gewoon weer opnieuw. 

Terwijl ze rustig in slaap valt bedenk ik me hoe bijzonder ze is, mijn kleine grote wonder. Zo lief en kwetsbaar, wat hou ik toch veel van haar. En van mij mag ze zijn zoals ze is, ze is mooi zoals ze is. Ik weet dat haar woede uitbarstingen van haar, uit pure onmacht is. 

Ik dank God dat ik dit mooie bijzondere meisje mocht ontvangen. Als ik naar haar kijk zie ik meer dan alleen mijn dochter. Ik zie mezelf, een weerspiegeling van mij als kind. Ik dank God dat Hij mij door Alyssa heen laat zien dat ik net zo bijzonder ben. Door dat ik haar begrijp, leer ik mezelf te begrijpen. Door dat ik van haar hou, begin ik van mezelf te houden, door haar vallen alle puzzelstukjes op de juiste plek en begrijp ik eindelijk waarom ik ben zoals ik ben. Door haar hooggevoeligheid en dit te accepteren, leer ik ook eindelijk mezelf te accepteren.

Ik geef haar nog een kus en hardop denk ik, een magnum die eten we maar niet meer. En dan heel zacht en ondeugend kijkt ze me aan en fluistert zachtjes in mijn oor, ook geen kleintje meer mama?!

Waarom iedereen op Facebook een leuker leven heeft dan jij....

Dit artikel vond ik zo straks en ik moest deze echt even delen, het is echt de moeite waard om dit te lezen. Ik heb in de tijden dat het moeilijk ging ook veel gedeeld, mijn verdriet, mijn angsten en de onzekerheid. Juist omdat het leven en het krijgen van kinderen niet altijd over rozen gaat maar ook omdat de steun en de bemoedigende woorden fijn waren. Toch deel je nooit alles, je relatie wat niet lekker loopt, wanneer het financieel wat minder gaat, andere problemen, het zijn dingen die je voor jezelf houdt. Dit artikel is precies zoals het is, heel verhelderend en vast soms ook behoorlijk confronterend maar uiteindelijk is er een goede les uit te halen! Het gras is gewoon echt niet groener bij de buren.....

Wij zijn als mensen geneigd om onszelf positiever te presenteren dan de realiteit. We geven dus de voorkeur aan het tonen van een positief beeld in plaats van een waarheidsgetrouw beeld. Dit doen we omdat het effect hiervan belangrijk voor ons is. Positieve zelf presentatie resulteert namelijk in goedkeuring, vriendschap, hulp of macht.

Sociale vergelijking is het proces waarbij wij ons vergelijken met anderen om zo onzekerheid op een aantal gebieden te verminderen. Jezelf vergelijken met personen die het slechter hebben. Op deze manier bouwen we een positiever zelfbeeld.

Sociale vergelijking kan ook vervelende gevolgen hebben, we kunnen er  depressief van raken. Jouw leven is een grote mislukking terwijl bij je Facebookvrienden alles perfect gaat.Dit is een triest gegeven!

We vergelijken namelijk ons daadwerkelijke leven met het leven van anderen zoals dat door hen op een positieve manier weergegeven wordt. Is dat een eerlijke vergelijking? We weten immers niet wat er ‘echt’ speelt in het leven van die anderen.

Facebook was nooit zo groot geworden als het niet had voorzien in een vorm van psychologisch voordeel of plezier. We voelen ons gelukkiger als we veel vrienden en interactie met vrienden hebben maar deze vrienden vormen tegelijkertijd ook het gevaar van sociale vergelijking waardoor we ons weer minder gelukkig en onzekerder gaan voelen.

Facebook wil één grote happy-show zijn. De gebruikers zouden over het algemeen een goed gevoel aan hun ervaring over moeten houden, zich richten op de leuke dingen. Maar als je leven even niet zo leuk is, kan het feit dat alle anderen dit gewoon blijven doen, juist averechts werken.

Ook als je leven al wel leuk is, lijkt het alsof alle anderen alleen maar mooier zijn, lekkerder en gezelliger uit eten gaan, de gekste feesten bezoeken, de meest waanzinnige vakanties meemaken, altijd tijd hebben om spelletjes te doen en leukere websites te lezen. Is dat nu echt zo? NEE, natuurlijk niet! Die anderen zijn mensen zoals jij en ik, maar worden – gestuurd door die ‘self-presentation bias’ – in de Facebook Like-cultuur meegezogen. Dit zorgt ervoor dat ze zich enkel richten op het delen van ‘leuke’ dingen. De minder leuke zaken in hun leven houden ze voor zichzelf of delen ze met een beperkte sociale kring aan intimi.

Als we nou eens met z’n allen wat eerlijker zijn op Facebook. Een soort sociale norm laten ontstaan die ervoor zorgt dat we ook ons verdriet, ongenoegen of onze fouten kunnen delen met al die vrienden.

Dit is een optimistische gedachte over hoe we als mens met Facebook om zouden kunnen gaan. De waarheid is echter dat dit gedrag niet makkelijk te veranderen is.
De oplossing ligt in onze eigen grijze massa. We moeten ons beter realiseren dat de vergelijking die we maken niet klopt. Appels met peren. We vergelijken iets wat wij ervaren vanuit ons eigen leven met iets dat anderen ons op een bepaalde manier willen laten zien op hun Facebook timeline.

Bron: http://www.marketingfacts.nl/